Page 65 - Vacationist Apr17
P. 65
ไม่ให้สูญหายจึงจ�าเป็นต้องมีครู
และศิลปินผู้เชี่ยวชาญแต่ละด้าน
มาร่วมกันฟื้นฟูและร่วมถ่ายทอด
ศิลปะการแสดงสู่คนรุ่นเยาว์ให้
มากขึ้น จึงมีการคิดประดิษฐ์ท่าร�า
แสดงในชุดต่างๆ ขึ้นมากมาย
ส�าหรับการแสดงโขนนั้น ส่วนใหญ่แสดงตอนที่สนุกสนาน
และไม่จบบทพระราชนิพนธ์ด้วยมีความเชื่อว่า “ยักษ์ใหญ่นั้น
ไม่จบชีวิตกลางโรง” ทั้งที่มีตัวละครตัวอื่นจบชีวิตกลางโรงได้
เช่น พาลี อินทรชิต กุมภกรรณ เป็นต้น โดยเฉพาะทศกัณฐ์นั้น
ถือกันว่าจะแสดงจบชีวิตกลางโรงไม่ได้ ด้วยถูกก�าหนดให้มีอายุ
๒,๐๐๐ ปี เมื่อล้มแล้วไปเกิดอีกไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ การแสดงโขน
ตอนทศกัณฐ์ล้ม จึงมีเรื่องราวเล่าขานจนไม่มีการน�ามาแสดงอีก
ครูบาอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิหลายท่านเล่าว่า ในสมัยรัชกาลที่ ๖
นั้นมีการแสดงในศึกสุดท้ายของทศกัณฐ์โดยใช้ชื่อตอนว่า
“ทศกัณฐ์สั่งเมือง หรือ ทศกัณฐ์ล้ม” แสดงโดย พระราชวรินทร์
(กุหลาบ โกสุม) หลังจากได้แสดงแล้วชีวิตของท่านเกิดตกต�่าลง
เป็นล�าดับ ใครผู้น�าไปแสดงก็เชื่อว่าจะมีอันเป็นไปอีกจนเป็น
ตอนโขนที่ต้องปิดเวทีไม่แสดง แม้แต่เพลงหน้าพาทย์ที่ใช้
ประกอบการแสดงตอนนี้คือ เพลงหน้าพาทย์สยาครัว และเพลง
หน้าพาทย์สยาเดิน ก็ถูกจัดเป็นเพลงต้องห้ามหรือต้องทิ้งเสีย
นับตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ ๖ จนถึงปัจจุบัน การแสดงโขนตอนนี้ได้
สูญหายไปกว่าร้อยปีแล้ว หากไม่สร้างหรือจัดการแสดงโขนขึ้น
มา ก็จะไม่มีโอกาสได้รู้ได้เห็นกันอีกเลย ศึกสุดท้ายของทศกัณฐ์
ก่อนที่จะจบล้มลงนั้น ได้แปลงกายเป็นพระอินทร์ มีสิบหน้า
ซึ่งไม่มีใครเห็นการแสดงในรูปลักษณ์ของพระอินทร์แปลง
หรือทศกัณฐ์หน้าอินทร์ ชมรมอนุรักษ์วัฒนธรรมรามเกียรติ์จึง
ได้ศึกษาค้นคว้าและน�าหัวโขน “ทศกัณฐ์หน้าพระอินทร์” ที่
สูญหายไปกว่า ๑๐๐ ปีนั้นกลับมาสร้างสรรค์และน�าออกแสดง
เพื่อเชิดชูครูบาอาจารย์ขึ้นเป็นครั้งแรกในชุด “ทศกัณฐ์สั่งลา
รูปอินทราครวญ” โดยมีผู้ทรงคุณวุฒินาฏศิลป์ศิลปินแห่งชาติ
และครูโขนคนส�าคัญร่วมกันสร้างสีสันให้มีการแสดงโขนตอนนี้
เป็นครั้งแรกในรอบ ๑๐๐ ปี เพื่อรักษาไว้ไม่ให้สูญหายไปจาก
สังคมไทย |
|
April 2017 Vacationist 65
www.VacationistMag.com
