Page 45 - VacationistFeb16
P. 45
ขึ้นไปถึงจุดสูงสุด เพื่อนอีก 2 คนยอมแพ้กลับไปพักที่จุด
กางเต็นท์ ฉันหยุดพักอยู่ตรงสันเขาที่ชัน 60 องศาเงยหน้ามอง
ไปยังยอดเขาจุดหมายปลายทางเหมือนอยู่ไม่ไกลแต่ร่างกาย
ฉันกลับประท้วงไม่ให้ก้าวไปต่อ ปวดขาจนแทบก้าวไม่ไหว
แผ่นหลังอ่อนล้าจากน�้าหนักเป้ลมหายใจเริ่มถี่และหนักขึ้นหู
อื้ออึงได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองเต้นดัง ฉันเริ่มลังเลและสงสัย
ในความสามารถของตัวเองจะไหวไหม? จะท�าได้ไหม? ความกลัว
มีพลังมากมายที่ท�าให้มนุษย์คนหนึ่งเดินไปไม่ถึงจุดหมาย
ตอนนั้นในใจของฉันเหมือนมีสงครามระหว่างความกล้ากับ
ความกลัว ใจมันอยากไปให้ถึงแต่กายบอกว่าก้าวต่อไปไม่ไหว
ผู้ช่วยไกด์พูดปลอบใจว่า “พักก่อนค่อยๆ เดินไปไม่ต้องรีบ
ไม่ต้องแข่งกับใครเดินตามจังหวะของตัวเองอีกนิดเดียวก็จะ
ถึงแล้วเธอท�าได้แน่นอน” นี่แหละคือสิ่งที่ต้องการก�าลังใจเล็กๆ
ในช่วงเวลาที่เหนื่อยล้าและก�าลังใจของตัวเองอ่อนแรง
การเดินขึ้นในช่วงสุดท้ายมันยากมาก นักเดินทางคนอื่นเริ่มทยอยกันลงมา
แล้วทุกคนที่เดินสวนฉันลงมาให้ก�าลังใจด้วยค�าพูดและรอยยิ้ม ในที่สุดหลัง
ผ่านไป 5 ชั่วโมงฉันก็มาถึงยอดภูเขาไฟรินจานี 3,726 เมตรเหนือระดับน�้าทะเล
สูงที่สุดในการเดินเขาในชีวิตของฉันซึ่งต้องขอบคุณตัวเองที่ไม่ยอมแพ้ ผู้ช่วยไกด์
ที่เดินตามหลังฉันมายื่นมือมาจับแสดงความยินดีพร้อมพูดว่า “ยินดีด้วยนะ
ถึงแล้ว!” เพื่อนอีก 3 คนที่รออยู่แล้วก็ปรบมือและเข้ามาสวมกอดแสดงความยินดี
เค้กช็อคโกแลตก้อนเล็กพร้อมกล่องของขวัญถูกยื่นมาให้ตรงหน้าเสียงเพลง
Happy Birthday ดังกึกก้องวินาทีนั้นไม่รู้น�้าตามาจากไหน ปกติฉันไม่ใช่
คนอ่อนไหวแต่ตอนนั้นความรู้สึกปลื้มใจดีใจและภูมิใจต่างถาโถมเข้ามา นี่ถือเป็น
ของขวัญสุดพิเศษอายุครบ 30 ปี ที่ฉันภาคภูมิใจและไม่มีวันลืม
|
February 2016 Vacationist 45
www.VacationistMag.com
