Page 23 - Vacationist Apr'16
P. 23
รถไฟมาถึงเมืองน่ารักในฝันของผมอย่าง
Yufuin แล้ว นาทีนั้นภาพเมืองเล็กท่ามกลาง
แสงแดดอ่อน และฟ้าครามสลายไป โปรแกรม
ที่ตั้งใจปั่นจักรยานเลียบทุ่งชมนก ชมไม้ สูด
อากาศบริสุทธิ์ หายวับ เพราะฝนที่ปรอยๆ
เคียงคู่กับการแล่นของรถไฟมาตลอดทาง
ที่ตั้งอยู่ห่างจากสถานีพอควรคงไม่น่าจะเหมาะละ ใช้ความคิดแบบ ฟังไม่ออก แต่แปลไม่ยากว่าถึงที่หมาย หรือ Hasuwa Ryokan เป็นที่
เครียดหนักไป เลยตัดสินใจลากกระเป๋าฝ่าฝนไปยังร้านอาหารที่ตั้งอยู่ เรียบร้อยแล้ว หันไปดูมิเตอร์อย่างหวาดๆ 650 เยนเอง!!!! เรียกว่ามิเตอร์
ชั้น 2 ของอาคารตรงข้ามสถานี เป็นที่พักพิงแต่เติมพลังเผื่อจะคิดหา ยังไม่ทันขยับกันเลย ถูกกว่าที่ประเมินในใจไว้เยอะเลย ใจชื้นขึ้นมาว่า
หนทางออก ทันทีที่ได้ราเมนชามโตควันฉุยแกล้มกับสายฝนภายนอก อะไรๆ คงเริ่มเข้าที่เข้าทางและโชคเข้าข้างเราบ้างแล้วล่ะ
กระจก รวมกับแอร์คอนดิชั่นของทางร้านที่ผสมกับไอชื้นได้บรรยากาศ ลากกระเป๋าเข้าไปในบ้านชั้นเดียวทรงญี่ปุ่น ที่เคยเห็นรูปมาก่อนหน้า
ชื่นเย็น และเป็นการกินราเมนที่สุดแสนจะพิเศษจริงๆ แล้วของ Hasuwa เลื่อนประตูเข้าไป พบห้องโล่งที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย
ราเมนหมดชาม นั่งฆ่าเวลาไปเรื่อย ฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ลังเลว่า หรือจะว่าไปไม่มีการตกแต่งแต่ออกแนวเป็นบ้าน เป็นที่อาศัยอยู่ทั่วไป
จะเปิดกระเป๋าลากและรื้อเอาร่มออกเพื่อเดินไปสู่ที่พัก แต่ก็นึกไม่ออก ของผู้คน จะต่างเพียงมีเคาท์เตอร์เช็กอินเล็กๆ และโต๊ะรับประทานอาหาร
ว่าซุกร่มไว้ตรงส่วนไหนของกระเป๋า แถมคนแน่นร้านขนาดนั้นดูเหมือน หลายๆ ตัวกระจายอยู่ ปัญหาคือนอกจากแมวขนฟูตัวโตนั่งตาปรืออยู่บน
เอิกเกริกและไม่ค่อยสุภาพเท่าไหร่เลยตัดสินใจตอนนั้นแหละ แท็กซี่ โซฟาแล้ว ไร้วี่แววของคนแม้แต่คนเดียว ย่องเข้าไปกดกริ่งบนเคาท์เตอร์
น่าจะเป็นค�าตอบที่ดีที่สุด แม้จะได้ยินได้ฟังว่าค่าแท็กซี่ของญี่ปุ่นแพง เช็กอิน หวังจะมีคุณป้าแหวกผ้ามาสวัสดี ครั้งที่หนึ่ง นิ่ง !!! ลองอีกสักครั้ง
มหาโหด แต่เอาน่ะ ณ จุดนี้คงมีทางเลือกให้ไม่มากนัก ลากกระเป๋าลงมา เงียบ!!! ครั้งที่สาม สี่ และห้า ผลลัพธ์ยังคงเดิม จนเริ่มถอดใจ เปิดประตู
โบกแท็กซี่ที่จอดรอหน้าสถานี บอกจุดหมาย ขึ้นไปนั่งพร้อมจะโดนเชือด ไปสูดฝนด้านนอกสักพักดีกว่า ยืนสายหมอกที่จับทั่วยอดเขาไกลๆ ที่
อย่างเต็มที่ แท็กซี่ลัดเลาะจากตรงใจกลางเมือง ออกมาสู่ถนนด้านนอก มองเห็นได้จากที่พักของเราประมาณ 10 นาที คุณลุงผู้สวมบูทพร้อม
ที่บ้านเรือนเริ่มปลูกห่างกัน เข้าซอยเล็กๆ ไปเรื่อยๆ เพียงอึดใจเท่านั้น ลุยโคลนฝ่าฝนออกมาจากสวนด้านข้างของอาคารหลักที่ผมยืนอยู่ ท่าทาง
รถนิ่งสนิท คุณลุงคนขับหันมาบอกเป็นภาษาญี่ปุ่นรัวๆ พร้อมรอยยิ้ม ทะมัดทะแมงและส่งยิ้มมาแต่ไกล จึงพอเดาได้ว่าน่าจะเป็นคุณลุงเจ้าของ
|
April 2016 Vacationist 23
www.VacationistMag.com
